امشب از آسمان دیده‌ی تو         روی شعرم ستاره می‌بارد

در سکوت سپید کاغذها               پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

شعر دیوانه‌ی تب آلودم               شرمگین از شیار خواهش‌ها

پیکرش را دوباره می‌سوزد          عطش جاودان آتش‌ها

آری آغاز دوست داشتن است          گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیدیشم                که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا حذر کردن            شب پر از قطره‌های الماس است

آنچه از شب به جا می‌ماند          عطر سکرآور گل یاس است

آه بگذار گم شوم در تو                 کس نیابد ز من نشانه‌ی من

روح سوزان آه مرطوبت                 بوزد بر تن ترانه‌ی من

دانی از زندگی چه می‌خواهم         من تو باشم... تو... پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود                  بار دیگر تو....بار دیگر تو

بس که لبریزم از تو، می‌خواهم       بدوم در میان صحراها

سر بکوبم به سنگ کوهستان          تن بکوبم به موج دریاها

آری آغاز دوست داشتن است          گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیدیشم                  که همین دوست داشتن زیباست